“De Sportspullenbank gaat niet over spullen, het gaat over liefde”

De loods aan de Nassaukade in Rotterdam staat vol met kledingrekken met sportkleding. De wanden zijn bedekt met kasten vol spullen. Judojassen, wintersportkleding, bidons, de Sportspullenbank heeft alles. Afgelopen week zijn er nog dozen opgestuurd naar Suriname. In de hoek staat een lange tafel, Erna schenkt thee in kleine glaasjes. “Zo werkt het hier in de loods,” lacht ze. 

De Sportspullenbank draait volledig op donaties en iedereen werkt vrijwillig, ook Erna zelf. In de loods is een vrijwilliger aanwezig: Sjors helpt af en toe een handje, bijvoorbeeld met het vervoer. De Sportspullenbank is een laagdrempelige organisatie die voor iedereen toegankelijk is. Dat betekent ook dat er niet wordt gekeken naar wie je bent of wat je bezit. “Ik vertrouw iedereen die zegt iets nodig te hebben. Iedereen en alle organisaties zijn welkom.” Voor Erna is dat heel vanzelfsprekend. “Schaamte is een van de grootste problemen van armoede,” legt ze uit. “Het is hier natuurlijk wel de place-to-be, iedereen komt hier graag, maar in principe kom je niet als je het niet echt nodig hebt. Je wilt er niet om bekend staan dat je al je spullen krijgt.” 

Maar alleen het geven van spullen belooft niet dat mensen ook echt gaan bewegen. Daarom worden de meeste spullen weggegeven via kleine organisaties die sport mogelijk maken in de wijk en direct contact hebben met de mensen. Want het belangrijkste doel is niet dat mensen spullen hebben, maar juist dat meer mensen sporten en daardoor onderdeel kunnen zijn van de gemeenschap. Erna noemt de Sportspullenbank een sociale hefboom voor kleine organisaties. Zij regelt de spullen en daarmee faciliteert ze hen. “Ikzelf ken de mensen bij wie alles terechtkomt niet, maar zij aan wie ik het geef, weten precies wie in hun gemeenschap het echt nodig hebben.”

Toch weet vrijwilliger Sjors, die nog in de loods aan het werk is, het anders te verwoorden. Hij zegt, “Erna trekt juist mensen aan en houdt ze bij elkaar. Dat is eigenlijk het belangrijkste wat ze hier doet. Ze is een pilaar in Rotterdam.” Erna kijkt hem aan en de tranen springen in haar ogen. “Dit was niet de bedoeling,” zegt ze snel. “Ik moet mijn verhaal nog afmaken.” 

Buiten de emoties om, herkent ze wel wat hij zegt. “Het samenbrengen van mensen vind ik fantastisch.” Naast het weggeven via kleine organisaties heeft de Sportspullenbank ook een bus waarmee ze op pad kunnen om spullen uit te delen. “In januari stond ik op een pleintje in de stromende regen. Met muts op en kaplaarzen aan stond ik daar en dacht dat die dag niets meer zou worden. Toen kwam de bus ook nog eens vast te zitten in de modder. Iedereen op het plein was in rep en roer om ons te helpen. Kinderen waren bezig met boomstammen en iemand anders pakte de spanbanden erbij. Ineens was iedereen verenigd en samen aan het bewegen.” 

Sjors herinnert zich ook een ander moment. “Toen we laatst op een pleintje arriveerden met de bus was iedereen blij,” vertelt hij. “Iedereen was blij, want Erna kwam eraan. Ze is net een beroemdheid.” 

Voor Erna is het belangrijk om de schaamte die mensen voelen weg te nemen. Ze doet dat door nieuwsgierigheid op de wekken. “Op zo’n plein spreek ik moeders aan en spoor ze aan iets mee te nemen. Ik grap dan, ‘Moet ik het nog vaker vragen?’ en iedereen staat dan met een grijns op het gezicht.” En of de spullen gratis zijn? Nee, dat vindt Erna geen goed woord. Het is een cadeau. “Maar ik heb liever niet dat mensen dankjewel zeggen. Dat hoeft niet. Ik ondersteun hen. De sterkere schouders moeten de minder sterke schouders dragen.”